Ik vind het beangstigend om dit te vertellen op een platform waar iedereen het kan lezen. Maar ik moet het loslaten. Sinds de lockdown zit ik veel vaker alleen en dus veel vaker alleen met mijn gedachten. Dit brengt mijn oude herinneringen naar boven. Ik heb geprobeerd om die zo ver mogelijk weg te stoppen maar het is moeilijk als je vaak alleen zit.
Als kind tot mijn late tienerjaren zaten handen aan mijn lichaam, zaten mijn handen op plaatsen die ik niet wou. Iets wat een kind nooit moet meemaken. Ik ben al sinds kleinsaf de flauwe plezante maar dat was eerder om de leegte te vullen die deze vuile handen hebben gecreëerd. Als je veel lacht zal niemand de leegte merken including myself.
De leegte wordt elk jaar moeilijker om te negeren. Ik ben met de jaren mezelf verloren. Het is moeilijk om goed en wel te beseffen wat er is gebeurd. Ik probeer het allemaal te relativeren want dat gebeurd er zo vaak in mijn omgeving. Maar ik kan het niet meer klein praten. De handen zijn gelukkig wel weg maar er zijn stukken van mijn ziel verbrijzeld. Een paar jaar terug stond ik oog in oog met de dood. Dat heeft me voorgoed veranderd. Ik kan het niet goed uitleggen want ik snap het zelf niet goed. Er is hier geen wondermiddel voor. Ik moet het allemaal een plaats geven, maar alles heeft zijn tijd nodig. Ik mis mijn sociale ik maar ik ben zo in mezelf gekropen dat ik de weg terug niet meer goed vind.
Ik ben dit jaar in een nieuwe richting begonnen en nieuwe vrienden gemaakt. Wat me wel verbaasde want vrienden maken is alles behalve makkelijk. Maar ik ben zo dankbaar voor deze vrienden. Ik zie glimpen van een herstelde ik, een sociale ik, een liefdevolle ik, geen verbitterde ik, vredevolle ik, een vrij lichaam als ik bij hun ben. Mensen die me nog niet kende, mijn bagage niet kende en me nooit veroordeelde heeft me zoveel deugd gedaan. Gewoon eens dom weg lachen zonder voorkennis van het verleden is vredevol.
Ik wil graag mijn dankbaarheid naar hun uitdrukken maar ik wil mijn bagage (nog) niet tonen. Daarom deze brief naar hun, bedankt van mijn anonieme zelf naar wonderbaarlijke mensen. Ze hebben hun hand uitgestoken naar me en vriendelijkheid getoond. Zonder dat ze beseffen hebben ze mij uit rechtop geholpen in mijn schelpje. Mijn sociale angsten/demonen zijn er nog maar bij hun durf ik te hopen naar een leven zonder angst & verdriet. Ik weet niet of mijn ( misschien te lang ) verhaal iets gaat uitmaken en of iemand dit wel gaat lezen. Maar laten we allemaal wat vriendelijker zijn voor elkaar want iedereen heeft wel een verhaal. We mogen elkaar niet loslaten : )