Liefste Ben en Nathalie,
Hoe jullie in werkelijkheid heten, weet ik niet. Enkele weken nadat jullie twee jaar geleden over me kwamen wonen, heb ik jullie Ben en Nathalie gedoopt. Dat vond ik wel passen bij jullie manier van leven, interieur en uiterlijk.
Hoewel we nog nooit een woord tegen elkaar hebben gezegd, ben ik blij met de band die we doorheen de jaren als buren hebben opgebouwd. Een transparante relatie. Jullie kijken binnen bij mij, ik kijk binnen bij jullie. De afstand tussen onze raampartijen schat ik op zo’n 8 meter. Gordijnen hebben we niet.
Zo ontstond er een relatie van vertrouwen. Nathalie ziet me op zondag koffiezetten in mijn joggingbroek en met vettig haar. Ben ziet me in mijn onderbroek voorbij het raam lopen als ik onaangekleed iets uit de koelkast wil nemen. Ik zie Nathalie pilates doen in de woonkamer. Ik zie Ben op zaterdag ontbijtgranen eten in de zetel met zijn foute kerstpyjama aan. We proberen ons niet voor elkaar te verstoppen, want de inkijk in elkaars leven is wederzijds. Zo staan we quitte.
Ik ken jullie goed. Ik weet dat jullie van tv-programma’s met Tom Waes houden, dat Nathalie graag lasagne klaarmaakt als er bezoek komt, dat jullie graag bananen eten dat jullie meestal om 23u30 gaan slapen. Jullie weten dat ik elke ochtend om 9u30 havermoutpap klaarmaak en zijn ten allen tijde op de hoogte van welk boek ik aan het lezen ben. Onze band is bijna intiem.
Tijdens de coronaperiode hebben jullie veel voor me betekend. Te veel dagen bracht ik hier alleen door, zonder tegen iemand te spreken, zonder iemand dichtbij te voelen. Maar jullie waren er steeds. Dikwijls waren jullie de enige andere mensen die ik zag, het enige teken van leven, het enige bewijs dat er nog een realiteit bestond buiten mijn appartementje. Nabijheid met een straat ertussen.
Hoeveel troost me dat bood en in welke mate mijn zicht op jullie ervoor zorgde dat ik niet compleet gek werd, besefte ik drie weken geleden pas. De trieste dag waarop jullie jaloezieën voor de ramen hebben gehangen. Waar zo lang mijn venster naar menselijke nabijheid zat, zit nu een blinde muur. Zijn die latjes een manier om de vrieskou buiten te houden? Of heb ik jullie afgeschrikt door een steeds eenzamer snakken naar jullie visuele gezelschap?
Met deze brief wil ik jullie vragen om de jaloezieën weer omhoog te hijsen en me opnieuw een blik te gunnen op jullie dagelijkse leven. Want, lieve Ben en Nathalie, ik mis jullie. Ik voel me verlaten en alleen nu zo’n groot deel van wat ik – volledig onbewust – als thuis zijn was gaan beschouwen is weggevallen.
Laat me jullie weer zien en vergeet me niet.
Liefs Jullie overbuurvrouw
Misschien missen we teveel door gefocust te zijn op onze privé. Samen kan het net wat gezelliger zijn. Stel je open voor mensen om je heen. Voor de mensen die je niet kent en babbel buiten je bubbel.