De dagen zijn druk en dat komt niet doordat ik met veel mensen gekke activiteiten kan gaan doen. Er is gewoon veel aan mijn hoofd. School geeft me weinig rust en het lijkt of ik moet blijven gaan tot ik erbij neerval. Alsof het me uitput tot op het laatste deeltje dat nog van mij over blijft.
Maar dan komt de zon. Heel voorzichtig komt ze op mijn neusje kietelen en zorgt ze voor nieuwe energie. Met één van haar zonnige tentakels neemt ze een deel van mijn zorgen weg en zorgt zo weer voor denk- en ademruimte.
Ik voel me blij. Ik wil naar buiten om er van te kunnen genieten. Of ik kijk uit het raam wanneer het even niet mogelijk is om naar buiten te gaan. Ik voel me blij. Ik kijk de zon aan en word gelukkig. Niet omdat ik met veel te veel vrienden buiten kom. Niet omdat ik sta te dansen op Sint-Pietersplein, maar omdat de zon er is en hij mijn neusje kietelt.
Dus lieve zon, bedankt om zo zonnig te zijn.