We hebben blijkbaar de gewoonte dat iedereen zich verplicht voelt teneergeslagen te zijn in het openbaar. Mensen lijken in hun eigen wereld te vertoeven, niemand kijkt elkaar aan, niemand lacht. Als je iemand op straat ziet die met een stralende glimlach aan het fietsen is, denk je bijna: "amai, raar, wat heeft die nu?". Dan pas besef je hoe gezellig het juist is dat die persoon van het leven is aan het genieten, en spontaan verschijnt er ook een lach op JOUW gezicht. Dat zou toch vaker moeten gebeuren. Corona heeft alles er uiteraard niet beter op gemaakt: veel kansen om mensen op straat te doen glimlachen heb je niet. Toch moeten we er denk ik terug meer op letten om voor wat meer vreugde op straat te zorgen. In plaats van altijd naar de grond te kijken en snel weg te sluipen als er iemand in de buurt komt, moeten we misschien proberen elkaar even aan te kijken en te glimlachen. En probeer het maar eens uit op de fiets: ga met een stralende lach door het leven en je zal zien dat andere mensen er spontaan ook vrolijker van worden!