Over het algemeen ben ik altijd een heel vrolijke baby, kind en tiener geweest. Dit is veranderd met corona. Ik ben nooit echt een extrovert geweest. Dit betekent niet dat ik mensen niet leuk vind ofzo, ik ben altijd gewoon heel verlegen geweest dat het voor mij dus moeilijk was om mensen te leren kennen. Op dit moment heb ik de beste vriendengroep waar ik voor zou kunnen wensen. Ik hou van hen met heel mijn hart en ik weet niet wat ik zonder hen zou doen. Toen de eerste lockdown begon op 13 maart 2020 zat ik in het derde jaar van mijn middelbaar. De eerste paar weken was het nog niet zo erg, maar daarna begon de hel. Ik voelde me zo alleen doordat ik niemand meer echt zag. Ik wist niet wat ik moest doen met alle gevoelens en gedachten die ik had. Ik heb zoveel geluk gehad dat er een van mijn beste vrienden op 5 minuten van mij woont, want als dat niet zo zou zijn geweest weet ik niet of ik het had gehaald. Ik was zo op, mijn motivatie was verdwenen, en het vrolijke meisje dat ik was, verdween zachtjes aan. Elke avond nadat ik slaapwel had gezegd tegen mijn ouders barstte ik in tranen uit in mijn bed. Ik viel huilend in slaap. Ik vond bijna niets meer leuk en alles was vermoeiend. Vanaf 13 maart ben ik maar 2 keer terug naar school gemogen en dat was alleen om mijn spullen te komen ophalen. Mijn vrienden zo lang niet zien brak mij. Ik was kapot.
Nu, een jaar en een maand later heb ik nog steeds last van mijn mentale gezondheid, maar ik ben aan het vechten zodat ik niet nog eens in die cyclus zak van een jaar geleden. Ik ben al veel beter, ik lach vaker en voel me vaker blij dan verdrietig. Ik heb zoveel fantastische mensen om mij heen die mij zo erg hebben geholpen waarvan sommigen het zelfs niet eens weten volgens mij. Ik heb mijn geluk en welzijn aan hen te danken.
Getekend door E.R.C,